Önceki yazımda futbolun endüstriyelleşmesine karşı tribünlerin, kısmen, tepkisi olduğunu söylemiştim. Şimdi de D’Orso’nun söylediklerini yazıyorum... Ama bu asla bir ikilem değil. Dikkat ederseniz sporda endüstriyelleşmenin kalesi olan NBA’de bile adam basketbol seyircisinden “müşteri” diye bahsetmiyor... Bu bile bir şeydir.

Neticede onlar da seyirciden para kazanmak için çeşitli stratejiler geliştiriyorlar
ve bunu çok iyi becerdikleri de bir gerçek.

Şimdi bunları okuduktan sonra kafanızda kuyrukları birbirine değmeyen tilkiler dolaştığın

düşünüyorum. Zira bu reklam verenler, sponsorlar, para harcayan yöneticiler velinimetleri olan taraftarlara neden daha fazla ilgi göstermezler? Neden taraftar kitleleri sadece müşteridir onların gözünde? Ayrıca yöneticiler için manevi bir haz da var... E hal böyle iken milyarlarca doların aktığı bu sektörde taraftarın gönlünü hoş tutmak, onlardan teröristlermiş gibi bahsetmemek ve o şekilde davranmamak çok mu zor? Tribün şovlarına, görsel
güzelliklere -kontrollü olmak kaydı ile- izin verilmesini sağlamak çok mu zor?

Bakın adam ne diyor?.. “...basketbol spordan eğlenceye doğru bir evrim geçirdi.
O yüzden tüm eğlence merkezleriyle rekabetteyiz.”

Futbolun eğlencesi de pon pon kızlar değil, tribünlerdir. Tribünlerin sesine kulak verilmeli.

Bu kadar yasak ve baskı sonunda taraftarları yıldıracak ve tribünlerin gönüllü oyuncuları sahalardan çekilecekler.

Ondan sonra “Frigo buzz” ya da “Çıtlaakk” diye bağırarak müşterilere(!) dondurma ve çekirdek satanların sesini daha gür duyarsınız! Ne güzel!

Bu yazı ile ilgili yorumları okumak için lütfen TIKLAYINIZ.