3. Metin’den Alpaslan’a / Ceren Bensu Arslan

Ne kadar kaçmak istesek de kaçamıyoruz Eylüllerden… Galatasaraylıların hiçbiri sevemedi Eylül’ü. Hayranlıkla baktığımız, izlediğimiz adamları bizden alan bu ayı her sene hüzünle karşıladık, içimizde bir buruklukla, bir kırgınlıkla. Konuşmaya çalıştık, kelimeler dökülmedi dilimizden. Anlatmaya çalıştık, yapamadık. Fotoğraflara baktık, sesler duyduk, izledik sevdiğimiz adamları, gözyaşlarımızı saklamaya çalıştık.

Metin Oktay, ben doğmadan yaşamını yitiren büyük Galatasaraylı… 1991 senesinde kaybetmişiz onu. Ablamın doğduğu sene olan bu yılı sevemedim bir türlü, hatta zaman zaman ablama “Sen geleceksin diye Metin Oktay gitmek zorunda mıydı?” diyecek oldum, diyemedim. Babam onu hep anlattı bana. Küçükken, daha bacak kadarken bir tek onun ismini biliyordum. Büyüdükçe babamın anlattıklarını bir kenara bırakıp kendim tanımaya çalıştım gülüşünde sevecenlik olan adamı… Hiçbir zaman onun kadar iyi bir Galatasaraylı olamayacağımı biliyordum. Hiç kimsenin onun kadar iyi Galatasaraylı olamayacağını… Biz yapamazdık onun yaptıklarını. “Profesyonelliğe inat”tı, bizden biriydi. Bir futbolcu değildi o, belki o yüzden bu kadar çok sevdik onu. Belki o yüzden hep onun adını andık, olmayacağını bilsek de “Metin gibi oynayın!” diye bağırdık futbolcularımıza. Koca bir neslin adı Metin oldu, onun ismiyle… Kendimi bildim bileli hep hayal ettim, “Bir oğlum olursa adını ‘Metin Oktay’ koyacağım.”dedim.

Tribünlerde bir Metin gördük sonrasında. Alpaslan Dikmen’i, ultrAslan’ın kurucusunu gördük. Hani az önce demiştim ya, hiç kimse Metin gibi bir Galatasaraylı olamayacaktı diye, Alpaslan Dikmen’i tanıdıkça vazgeçmiştim düşüncemden. Bir Metin Oktay daha gönderilmişti sarı kırmızıya. Benim talihsizliğimdir, göremedim onu, öpemedim elini… “Babam” dedim ama ona. Ne var yani, insan görmese de, hiç sarılamasa da sevemez mi babasını? Metin Oktay’ı gördük de mi sevdik? Önemli olan insanın bizde bıraktıkları… Önemli olan onların bize bıraktığı sarı kırmızı sevda. Alpaslan Dikmen babamsa, Metin Oktay da dedemdi. O yüzden ben hiçbir zaman ayrı düşünemem ikisini. Hele ki aylardan Eylül olduğunda… Buram buram Alpaslan kokar her yer, buram buram Metin…

Hep diyoruz ya sporcularımıza, “Siz sahada Metin olun, biz tribünde Alpaslan oluruz.”diye. İşte öyle bir şey benimki… Biz var olduğumuz sürece, Galatasaraylılık var olduğu sürece yaşayacak ikisi de. Hayır, ölmedi onlar. Deplasmandalar sadece. Beraberler, kol kola… Yine tek dertleri Galatasaray. Çocukları onların izinde… Hiç unutulmayacaklar…