 |
 |
|
Alpaslan Dikmen Makale Yarışması Birincisi
Galatasaray Bir His Takımıdır.
Size birisi, “Galatasaraylılığı tarif edecek olursan, neler söylemek istersin?” dediğinde kalbiniz çarparak, göğsünüzü gere gere, pek ala bu cümleyi söyleyebilirsiniz. Zira, Galatasaraylı olmak, kalpten gelen, duygu yüklü bir şereftir. Örneğin ben görme engelliyim. Hayatımda ne bir Galatasaray bayrağı ne de bir Galatasaray forması veya atkısı gördüm, onlara sadece dokundum. Sarıyı da kırmızıyı da görmedim. Ama, işte Galatasaraylı olmak, sarıyla kırmızıyı görmeden, “Sarı kırmızı akar kanımız” diyebilmektir.
Galatasaraylı olmak, rakibiniz şampiyon olduğunda, Bağdat Caddesi’nde cimbom formasıyla gezmektir.
Galatasaraylı olmak,bir sıfır öndeyken, son ondakikayı saniye saniye saymaktır.
Galatasaraylı olmak, yenildikçe büyüyen, yendikçe alev alan bir sevdadır.
Galatasaraylılık, dostluktur, kardeşliktir, rakip sporcuları alkışlamak, onları da bağrımıza basmaktır. Rakip oyuncu sakatlandığında, kardeşinin canı acımış gibi üzülmektir. Rakiplerimiz güçlü olsun ki biz de güçlü takımları yenelim deme olgunluğunu gösterebilmektir. Fener maçı öncesi ve sonrası sonuç ne olursa olsun, ya sevinçten ya da üzüntüden uyuyamamaktır.
Galatasaraylı olmak, bir aile mirasıdır. Bir babanın, evladına vasiyetidir.
Galatasaraylı olmak, Parken stadında destan, Mekteb-i Sultani’de eğitim ve kültür olmaktır. On dört yıl kan kusup, Haziran 1987’deki Eskişehir Spor maçının son dakikalarını ağlayarak seyredebilmektir.
Galatasaraylı olmak, oğlu ilk defa konuşan bir babanın, ona cimbombom dedirtmesidir.
Galatasaraylı olmak, Çanakkale savaşı uğruna bir sene mezun vermemektir. İki numaralı kurucumuz Emin Bülent Serdaroğlu’nu vatan uğruna toprağa vermektir.
Galatasaraylılık, ilklerin takımı olmaktır. Tüm spor dallarını Türkiye’ye getirmektir.
Galatasaraylılık, Ali Sami Yen beyin, yasaklara meydan okuyarak futbol oynamasıdır. Cimbomlu olmak Metin Oktay olmaktır, havaya doğru zıplayarak, birkaç saniye masmavi gökyüzünü seyredip sonra sakince kafayla topu kaleye mıhlamaktır. Sonra da bir kuğu gibi tekrar yere inmektir.
Galatasaraylılık, maç sırasında yere düşen rakip oyuncu varken, boş kaleye gol atmamak, geri dönüp rakibini kaldırmaktır. Diğer takım taraftarlarıyla da kardeş olmak, her kesi insan olduğu için sevmektir.
Galatasaraylı olmak, Karınca Ezmez Şevki olmaktır. Bütün bir ömrünü Galatasaray sevgisiyle geçirmektir. Galatasaray her gol attığında saygı duruşunda bulunmak, arabasını sarı kırmızıya boyamak ve yakasında her gün mis kokan çiçeği şevkatle taşımaktır.
Eğer, birisi bana mutluluğun resmini çizebilir misin diye sorsaydı, ben Ali Sami Yen ve arkadaşlarının, sınıfta otururlar iken kulüp kurma kararı aldıkları anı resmederdim. İşte Galatasaraylılık böyle bir histir.
Galatasaraylılık rahmetli büyüğümüz, Alpaslan Dikmen ağabeyimiz gibi olmaktır. “Başarılar gelir geçer, asaletin bize yeter.” Demektir.
Galatasaray direniştir, Arsenal maçının uzatma anlarında on kişiyle kaleni savunduğunda. Bülent Korkmaz’ın omuz ağrısını maçtan bir gün sonra hatırlamasıdır.
Galatasaraylılık, birisine sormadan, onun Galatasaraylı olduğunu anlamaktır.
Galatasaraylılık, fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür bir Türk evladı olmak, büyük Önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün izinden gitmek, “Sağlam kafa, sağlam vücutta bulunur” diyebilmektir. Sporcunun zeki çevik ve ahlaklısını sevmektir.
Rakip takım taraftarı, amansız bir hastalıktan kurtulup, ülkeye döndüğünde, ona her takımdan taraftarların toplanarak “Ultraslan Şafak” diyebilmesidir.
Galatasaraylılık, aynı zamanda Süleyman Seba’yı ve Türk milli takım formasını gururla terleten Lefter’i sevmektir.
Galatasaraylılık, şu şiiri okuyabilmektir:
Ay yıldıza, bayrağına, karış karış, toprağına,
Edirne’den, Ardahana, canım feda vatan sana.
Allah’ıma yemin olsun, bayrağımız kefen olsun.
Tek yürekte, tek renkteyiz, yetmiş milyon Mehmetçiğiz.
Murat Ulusan
Eylül 2014
18 Kasım 2014 Salı 18:17
|
|
